Maakhaven is meer dan een broedplaats of een bedrijfsverzamelgebouw. Het is de huisvesting van een netwerk van kunstenaars en ambachtslieden, een cultuurfabriek die open staat voor alle creatieve disciplines, omdat de kracht komt uit de optelsom en de kruisbestuiving.

Een duurzaam en zelfvoorzienend pand waar de gebruikers zelf het onderhoud organiseren en huurders hun eigen ateliers vormgeven. Ondanks de toename van werkruimtes is er een open structuur blijven bestaan in de architectuur van het pand. Het blijft op deze manier vanzelfsprekend om samen projecten aan te gaan, met elkaar te brainstormen en bij elkaar binnen te lopen. De Projecthal als centraal plein is daarbij onontbeerlijk.

Wij willen de kracht van Maakhaven versterken door wat zich hier afgelopen decennia heeft ontwikkeld te verstevigen en te verbeteren. We willen meer creatieve ondernemers huisvesten, ons netwerk verder uitbreiden en verduurzamen. Ook willen we aantrekkelijker worden om in te investeren en nog interessanter worden voor de nieuwe wijk die om ons heen verrijst.

‘In 1928 werd door de gemeente Den Haag besloten om de Petroleumhaven in de Laakhaven aan te leggen zodat er een einde kwam aan de onveilige situatie van olieopslag in de binnenstad. In de directe omgeving van de haven en ook langs de nabij gelegen Calandkade vestigden zich vervolgens diverse oliebedrijven.


Eén van de eerste was de Bataafse Petroleum Maatschappij (later Shell). In 1929 werden plannen ingediend bij de gemeente om aan de kade een grote centrale werkplaats (CW) en magazijn (CM) te bouwen. Hier konden het sterk groeiende arsenaal aan benzinepompen worden onderhouden en ook het eigen wagenpark, zoals tankauto’s, vliegveld- en stookoliewagens.


Shell trok voor zijn nieuwe vestiging de architect J.D. Postma aan, een architectenbureau dat zich na de oorlog ontwikkelde tot één van de grootste architectenbureaus in Nederland, gespecialiseerd in industriële complexen.


Het gebouw dat verrees kreeg een open structuur, een grote hal met geschakelde sheddaken, bestaande uit een geklonken metalen constructie met cassettevormige betonnen dakplaten, een voor die tijd nog nieuw fenomeen.’

Zowel de SHIE (Stichting Haags Cultureel Erfgoed) als het Monumenten Platform zijn unaniem in hun oordeel dat het pand een grote betekenis heeft als Haags industrieel erfgoed en dat het cultuurhistorische waarde bezit. Het gebouw markeert de overgang van de Bataafse Petroleum Maatschappij naar multinational Shell (die met haar hoofdkantoor nu nog steeds in Den Haag gevestigd is).

De grootste werkzaamheden zijn achter de rug maar er wordt nog dagelijks gebouwd aan het pand. Er verrijzen nieuwe ateliers in de hallen, er wordt achterstallig onderhoud weggewerkt en er wordt aan de interne infrastructuur gebouwd. Door zelfbouw in de hallen en het eigen beheer van het pand hebben we een financiële controle en kunnen we met relatief weinig middelen grote prestaties leveren.